Beleidsplan

Integratie uit de gratie OF wederkerigheid in integratie.

DOELSTELLING

Stichting De Brug heeft tot doel om door middel van de exploitatie van De Multiculturele Huiskamer een ontmoetingsplek te creëren waar allen die daar behoefte aan hebben, veelal ouderen, al dan niet gehandicapt, kunnen samenkomen.

Uitgangspunt is dat de persoonlijke aandacht voor de bezoekers centraal staat. Tevens wordt een uitwisseling tussen de culturen, met behoud van eigen culturele identiteit, beoogd. Ook al wordt dit "met behoud van eigen culturele identiteit" momenteel door velen betwist, wij zijn er van overtuigd dat dit de enige manier is om tot een wederkerige integratie te komen.

De huidige tendens om een eenzijdige cultuur te beogen is ons inziens volstrekt irreëel. Het gaat voorbij aan de zo belangrijke eigen identiteit. Nederland heeft als geen ander land een voorbeeld kunnen nemen aan de z.g. assimilatie van de Indische Nederlanders in de vijftiger jaren.

Ruim een halve eeuw later blijkt dat de eigenheid van deze groep Nederlanders zich juist nu profileert zonder dat dit de inburgering negatief beïnvloedt.

Het is een logisch gevolg van emancipatie: 'eenheid in verscheidenheid.' Pas dan is er ons inziens sprake van een in balans zijnde geëmancipeerde samenleving.

DE BRUG ALS VRIJWILLIGERS ORGANISATIE

Net als de wereld waarin wij leven is ook De Brug onderhevig aan veranderingen. Wat door de jaren heen op De Brug niét is veranderd - en daarom zo uniek maakt - is het element van vrijwilligheid.

De Brug in alle opzichten managen gebeurt nog altijd door vrijwilligers. Niet te onderschatten taken van bijv. een brug' gastheer of -vrouw omvatten o.m. het in contact brengen van verschillende mensen.

Beschikken over grote sociale vaardigheden, een ruime levenservaring en mensenkennis zijn cruciaal voor het kweken van vertrouwen.

Nog een vereiste is geduld, want vaak moeten gastvrouwen en -heren lang een luisterend oor bieden aan de jaarlijks honderden bezoekers (circa 10.000 in 2002).

De druk bezochte eetmiddagen, een andere belangrijke activiteit uit het programma van De Brug, worden van begin tot einde verzorgd door een hechte groep enthousiaste koks.

Het gezamenlijk nuttigen van door 'moeders' klaargemaakte maaltijd versterkt de cohesie binnen de multiculturele groep en leidt ertoe, dat ook buiten De Brug contacten voortduren.

Vriendschappen, dat wil zeggen de oprechte belangstelling in en vóór elkaar i.p.v. het langs elkaar heen leven, ontstaan ook via de overige (groeps-)activiteiten.

Alle Brugactiviteiten worden verantwoord gepland, goed georganiseerd en doorlopend gestimuleerd door weer andere getalenteerde vrijwilligers.

Zo wordt BRUGNIEUWS, het informatieve periodiek van de Stichting, vaak gevuld met bijdragen van ware BRUGmedewerkers en gasten. Van hen ontvangt de redactie soms zomaar een verhaaltje, dan weer een prachtig gedicht of een herinnering aan heel lang geleden.

Regelmatig verschijnen in wijk- en landelijke kranten artikelen over Dé Multiculturele Huiskamer, terwijl op de regionale zenders eveneens regelmatig aandacht wordt besteed aan het fenomeen DE BRUG, Multiculturele Huiskamer voor ouderen, alleenstaanden en eenzamen.

De kracht van De Brug is tweeërlei en ligt
1) in de onbaatzuchtigheid van alle betrokkenen en
2) in de oprechte wens de Multiculturele Huiskamer te doen slagen.

Stichting De Brug is zich er ten volle van bewust zuinig te moeten omspringen met al haar zo bijzondere en waardevolle krachten.

BELEIDSPLAN 2004

INLEIDING

Dit jaar hebben wij voor het thema - Integratie - gekozen, omdat Stichting De Brug door middel van haar multiculturele huiskamer een ontmoetingsplek creëert voor allen, die daar behoefte aan hebben: veelal ouderen met of zonder handicap, autochtoon of allochtoon.

Het bestuur van Stichting De Brug is niet zo somber als Premier Balkenende over normen en waarden en de 'mislukking' van de integratie. Om volwaardig te integreren is vooral tijd, geduld en wederzijds begrip nodig. In onze multiculturele huiskamer respecteren en waarderen de mensen elkaar.

Van overheidswege wordt "integratie" veelal op een eenzijdige manier ge- en misbruikt: er moet te veel eenzijdig ingeburgerd worden. Er is geen sprake van "wederkerigheid in integratie", laat staan van het gebruikmaken van de culturele "verrijking" die door die wederkerigheid kan ontstaan. Integratie is onderwerp wat ons allemaal aangaat. Integreren moeten we allemaal en voortdurend. Niet één of twee aparte groepen "uit" de samenleving. Ieder van ons heeft wel iets met het woord integratie of het nu om allochtonen, autochtonen, nieuwkomers, oudkomers, nieuwe- en oude Nederlanders gaat. We hebben er allemaal mee te maken.

Citaat: Dossier integratie bron Kiem

"Het integratiebeleid is sinds het begin van de jaren tachtig gericht op de totstandkoming van een gelijkwaardige samenleving. Daarin moeten in Nederland verblijvende leden van etnische minderheidsgroepen (individueel en als groep) volwaardige ontplooiingskansen hebben. Het integratiebeleid is in de eerste plaats gericht op het actief burgerschap van etnische minderheidsgroepen".

Citaat: Rapport Kamercommissie Integratiebeleid, Commissie Blok

"De tijdelijke Commissie Onderzoek Integratiebeleid vindt dat de integratie van veel allochtonen 'geheel of gedeeltelijk is geslaagd.' Dat staat in het eindrapport 'Bruggen bouwen', wat aangeboden werd aan de Tweede Kamer.

Volgens de commissie is de overheid pas in de jaren tachtig begonnen met een beleid gericht op de emancipatie en participatie van allochtonen. Desondanks heeft dit beleid tot weinig geleid. Het gedeeltelijk slagen van de integratie is vooral aan de allochtonen zélf te danken".

Toen in Europa de Tweede Wereldoorlog was afgelopen, ging die oorlog nog een aantal maanden door in Azië. Veel Nederlanders in Azië binnen en buiten de Japanse interneringskampen hoopten op een snel einde daarvan. Velen van hen zijn vanaf december 1945 tot 1963 naar Nederland gekomen. De meesten werden gedwongen om hun geboorteland, tot december 1949 nog Nederlands-Indië, te verlaten. Daarna was er geen Nederlands Oost-Indië meer maar Indonesië. West-Indië bestaat nog wel. Nog steeds behoren de Nederlandse Antillen tot het Koninkrijk der Nederlanden. Het frappante is dat Indische Nederlanders, Surinamers, inwoners uit Aruba, Bonaire, Curacao, Saba, Sint Eustatius en Sint Maarten, als zij naar Nederland komen allemaal moesten assimileren en integreren. Zo ook andere bevolkingsgroepen. En wij, geboren en getogen in Nederland, moeten leren omgaan met die andere culturen. Zoals wij gerespecteerd willen worden, zo zullen wij de ander vanuit het zelfde respect moeten behandelen.

De "Indische Nederlanders" in alle schakeringen gekleurd hebben zich voor het oog van de medelanders ogenschijnlijk probleemloos aangepast en zijn voortreffelijk (soms tè) geïntegreerd. Ogenschijnlijk.
Bij een toenemende groep wordt een enorm heimwee gevoeld naar een geboorteland, dat in feite niet meer bestaat: zij hebben geen thuisland meer.
Nederland is niet het land, waar de grote groep vandaan komt en toch zijn zij gedwongen zich Nederlands te voelen en te gedragen. In het verleden zijn zij daar vaak genoeg op aangesproken, omdat b.v. het eten naar trassi en knoflook stonk. (zie het recente boek van Karina Schaapman: Zonder Moeder).

Onze verre voorouders zijn vanaf de vroege Middeleeuwen gewend geweest om "vreemdelingen"in ons paradijs toe te laten: joden (met name uit Portugal, Spanje en de Balkan), Hugenoten en Hussieten, die vanwege hun geloof vervolgd werden; communisten, die achterna werden gezeten, etc. In de 50'ger jaren werden Indische Nederlanders met pijn en moeite geaccepteerd.

Sinds de 60-jaren kwamen de Turken en Marokkanen voor ons de minder gewaardeerde klussen opknappen. Toen onze z.g. gastarbeiders zich met hun gezinnen mochten verenigen kregen we 'nieuwe Nederlanders'. Eigenlijk heel gewoon voor de geschiedenis van Nederland. Maar nu komt het accent wel heer erg te liggen op bepaalde probleemgevallen binnen een paar groepen. Wanneer wordt de hand in eigen boezem gestoken en gekeken naar het eigen falen van onze overheid? In de visie van De Brug zijn die problemen op te lossen door waardering,respect en solidariteit. Het huidige "zonder-pardon-beleid" van de overheid t.a.v. "oude" en al "ingeburgerde" vluchtelingen staat hier haaks op!

Uit handen van Prinses Maxima kreeg De Brug een "Appeltje van Oranje" in 2003. Uit 700 groepen werd De Brug gekozen als één van de drie prijswinnaars, omdat zij zich ook intensief bemoeit met de "nieuwe" Nederlanders en deze een warm hart toedraagt: "zij horen erbij"!

Daarnaast vindt De Brug het vanzelfsprekend, dat integratie ook die van mensen met een handicap omvat. Er dient meer inclusief rekening met hen gehouden te worden qua ruimtelijke ordening plannen, qua werk en qua vrije tijd. Ook voor mensen met een beperking wil De Brug zich hard maken. In mei zal de eerste bijeenkomst georganiseerd worden voor bewoners in het Stadsdeel Geuzenveld Slotermeer. De Brug zal dan dienen als spreekbuis en klankbord voor mensen met een handicap, ouder, allochtoon of autochtoon.

De Werkgroep Integratie Gehandicapten is werkgroep van Stichting De Brug en wordt gevormd door mensen met én zonder handicap. Zij behartigt de belangen van mensen met een lichamelijke handicap op terreinen als toegankelijkheid van de openbare ruimte, arbeid, wonen, vervoer en gemeentelijk beleid. Doel is het streven naar maatschappelijke en sociale integratie. Het accent bij alle activiteiten ligt op de mogelijkheden die mensen hebben, niet op hun beperkingen.
"Zij horen erbij" geldt ook voor hen. (nieuwjaarstoespraak 2004, Cor van Drongelen).

Logisch gevolg van de historie van De Brug is dat wij meer structureel ingaan op ontwikkelingen, die in feite in heel Nederland plaatsvinden.
Vanaf januari 2000 heeft het Bestuur de maatschappelijke ontwikkelingen volgend - integratie in al haar diversiteit - tot speerpunt van haar beleid gemaakt en in diverse activiteiten vormgegeven, zoals in de taalgroepen, in workshops tijdens de zomerschool in juli 2000, in diverse cursussen, in de samenwerkingsverbanden, die aangegaan zijn, etc. etc.
In Brugnieuws nr. 1-2 2001 wordt dit als volgt weergegeven:
"Als ik op De Brug kom valt mij de grote verscheidenheid aan mensen op; verscheidenheid aan geuren en kleuren. De ene keer ruikt het naar couscous, de andere keer naar boerenkool, dan weer naar ajam smoor. Er lopen mensen met hoofddoekjes rond, met Indische baatjes, met Afrikaanse kledij en ga zo maar door. Het zijn de bloemen waar we bij kunnen "kleurrijk Amsterdam, kleurrijk Nederland " (Berthy Korvinus).
Op de seniorpagina op Internet en In het Amsterdams Stadsblad van oktober 2001 vat Yvonne Philippina dit samen: "De Brug: huiskamer in vele kleuren."

Beleidsmotto

Het bestuur wil in haar beleidsplan voor 2004 aan het voorgaande consequent vormgeven onder het beleidsmotto:
"Integratie uit de Gratie" of "Wederkerigheid in Integratie"
Er wordt veel gesproken over integratie in de Nederlandse samenleving. Vaak wordt daarmee bedoeld, dat de minderheden zich moeten voegen naar de Nederlandse gewoonten en gebruiken. Maar als we 'van de bloemen waar we bij kunnen' een boeket willen maken, komen ze wel in een vaas terecht in het zelfde water, dezelfde 'pot nat'. Dan ga je bij elkaar horen, je geeft elkaar kleur. Er ontstaat als vanzelf een wisselwerking. Of het nu harmonisch gaat of via het contrast. Via het contrast zou je de zaak op scherp kunnen zetten, maar ook elkaar profiel kunnen geven. Je kunt elkaar afbreken door dat contrast, maar voor hetzelfde geld juist ook opbouwen. Als de ander maar de ander mag zijn. Als de ander ook mag bloeien volgens zijn/haar bloeiwijze.
Dan is er het grote contrast tussen de 'oude en nieuwe Nederlanders', dat bijzondere aandacht verdient binnen het beleidsthema 2004. Het gaat om de nalatenschap van het gastarbeidersbeleid in de vorige eeuw; door hen vrijwillig een inburgeringcursus te laten volgen, zouden de meeste van hen de enorme taalachterstand kunnen overbruggen. Dit geldt zeker voor de vrouwen die door gezinshereniging zich ook in Nederland gingen vestigen.

In relatie tot de uitbreiding van de Europese Unie ziet het er naar uit, dat steeds meer 'Euroburgers' zich in de Euro Provincie Nederland zullen vestigen. Het Bestuur realiseert zich dat en probeert erop in te springen.
Het bestuur wil een visie ontwikkelen voor toekomstige multiculturele woon-zorg-centra voor ouderen.

Werkwijze

Thematische Groepen	Huiskamer-ontmoeting	Activiteitsgroepen	Gastactiviteiten
Het organiseren van gesprek- en ontmoetings-groepen voor:	1)Inlopers:	Educatieve groepen	Huurgroepen
1) Oudere Indische Nederlanders, de werkgroep Jembatan, komen elke dinsdag-middag bij elkaar.	2) Eetgroepen op zondag, maandag, woensdag en donderdag.	1) taalgroepen	1) Actiegroep Jembatan
2) I.N.O.G. (Indische na-oorlogse generatie), komen elke tweede zaterdag van de maand bij elkaar.	3) Gekoppeld aan de Jembatan bijeenkomst is er een Indische maaltijd op dinsdagmiddag.	Sociale activiteiten	2) Atal
3) Gespreksgroepen over actuele onderwerpen	4) Koffieochtend op dinsdagmorgen:	1) Creatieve middag	3) CNK: Contactgroep nabestaanden kankerpatiënten
		2) Rummycup

Dit beleidsplan is vastgesteld door het stichtingsbestuur op maandag 1 maart 2004, te Amsterdam