Lieve Marie,

Beste familie en andere aanwezigen

Aan het rijke en bewogen leven van Marie is woensdag ochtend 5 oktober een einde gekomen. Gelukkig was ze niet alleen. Daar was ze bang voor. Marie hoeft zich nu geen zorgen meer te maken over een verhuizing naar een zorginstelling. Dat is haar bespaard gebleven.

Ik spreek hier namens alle medewerkers van stichting De Brug, naast man, kinderen en kleinkinderen een van de grote liefdes van Marie.

Ruim 16 jaar geleden leerde ik Marie kennen op de Brug. Ik werd door Frans Theuns aan Marie voorgesteld. Ze keek me aan en ik zag haar denken. Wat is dit nou weer voor een vreemde snoeshaan, wat moet zij hier. Die komt zeker effen vertellen hoe het hier moet gaan? Vanaf de eerste dag hebben we een soort haat /liefde relatie gehad. Marie's koppige doorzetting vermogen om hoe dan ook haar doelen te bereiken, dwong enerzijds respect af maar zorgde anderzijds soms ook wel voor problemen. Marie vond dat iedereen die om de een of andere reden behoefte voelde om op de Brug te mogen komen, toegelaten moest worden. Welke kleur die persoon ook had of taal ook sprak De Brug was er voor iedereen volgens Marie. Dat uitgangspunt dwong respect af.

Marie was niet makkelijk! Regelmatig lagen we met elkaar overhoop, regelmatig dreigde zij om het bijltje er bij neer te gooien en weg te gaan om nooit meer terug te komen en vervolgens stond ze de volgende dag op de stoep om dat zij zich bedacht had. Marie was een trouwe bondgenoot in de openlijke strijd om De Brug open te stellen voor mensen met een andere culturele achtergrond. Tot september 1996 was de Brug een z.g. "wit" bolwerk waar mensen met een getinte huidskleur niet echt van harte welkom waren. Samen met Frans en Marie hebben we het door kunnen drukken dat er langzaam maar zeker een cultuur verandering plaatsvond. Ik ben daar Marie heel dankbaar voor. Marie was een belangrijke medewerker op de werkvloer, met direct contact naar de andere vrijwilligers en gasten. Zij fungeerde vaak als een buffer. Toen wij in 2003 het eerste appeltje van Oranje mochten ophalen op het werkpaleis van Koningin Beatrix straalde zij van trots, met verve gaf zij de majesteit een hand, vervolgens Willem Alexander en als laatste Prinses Maxima aan wie zij toen vroeg"of het niet eenzaam was in Nederland zo zonder ouders?'. En Maxima bevestigde instemmend dat ze soms heimwee had. Een jaar later toen Maxima op De Brug kwam was dat voor Marie een kroon op haar werk: haar geliefde Brug laten zien en vertellen waarom die plek zo belangrijk voor haar was. Er zijn vele hoogwaardigheidsbekleders op De Brug geweest, die allemaal beloften deden, maar zodra ze weg waren direct vergaten wat ze beloofd hadden. Marie bleef ze vriendelijk ontvangen maar In de politiek geloofde Marie niet meer. De dag na Marie's 80e verjaardag in 2005, groots gevierd op De Brug, veranderde alles. Marie moest hard hollend naar het ziekenhuis en daar blijven om aan haar hart geopereerd te worden. Voor haar een schok, voor ons een schok. Plotseling bleek dat Marie last van kwalen kon hebben. Voor de eerste keer van haar leven kon zij niet naar De Brug.

In die periode heeft Marie afstand genomen van De Brug om drie jaar later weer - alsof er niets gebeurd was - terug te komen naar de plek waar zij als ze niet in haar huisje was toch het liefste verbleef. Gewoon op De Brug. Marie was heel lang het kloppend hart van De Brug. En nu moeten we beseffen dat het boegbeeld van de Brug er niet meer is..

Wij, De Brug moet zonder jou verder.
Lieve Marie, goede reis waarheen je ook gaa.
Cor van Drongelen